|
jodenvervolging
Concentratiekampen
Adolf Hitler begon vrij snel, nadat hij aan de macht kwam, Joden in concentratiekampen te stoppen. Ze zeiden tegen de joden dat ze een tijdje ergens anders heen gingen; ergens waar het veiliger was. De joden geloofden dit meteen.
Dit waren de belangrijkste concentratiekampen:
Neuvengamme
Ravensbruck
Sachenhausen
Stutthof
Bergen-Belsen
Chelmno
Treblinka
Sobidor
Lublin-Majdanek
Gross-Rosen
Belzeck
Auschwitz-Birkenau
Plaszow
Mauthausen
Dachau
Natzweiler
Flossenburg
Theresienstadt
Buchenwald
Dora-Mittelbau
Er werden ± 22 kampen opgezet. Hier werden niet alleen joden maar ook zigeuners, homoseksuelen en slaven ingestopt. In deze kampen werden vooral oude mensen, kinderen en meestal vrouwen in gaskamers gestopt, of ze kregen een dodelijke injectie. Het beruchtste kamp was Auschwitz-Birkenau. Daar werden in totaal ± 6 miljoen joden, zigeuners, slaven en homoseksulelen eerst mishandeld en toen vermoord. In kamp Westerbork werd er betaald met speciaal geld. Dat geld kon je verdienen door in die kampen te werken. Een van de banen die je kon krijgen was de lijken uit de gaskamers halen. Ook kon je als baan in de ziekenzorg en b.v. een spoorweg bouwen (daar gingen de treinen over met de joden die naar dat kamp werden vervoerd) enz.
Concentratiekampen waren voor de Nazi's de manier om politieke tegenstanders en later ook niet gewenste bevolkingsgroepen uit de samenleving te verwijderen. Deze kampen werden al in 1933 opgericht die toen beheerd werden door de S.A. In die tijd waren er in Duitsland al ongeveer 50 van deze kampen en de meeste lagen in de buurt van Berlijn. In de jaren daarop werden er voornamelijk politieke tegenstanders naar toe gebracht, veelal communisten.
Toen bleek dat de S.A. zeer grote aantallen mensen ongeorganiseerd in de kampen zette vond dit veel tegenstand bij de bevolking en de leiding van het Nazi-regime. Goring en Himmler sloten daarop diverse kampen en de S.A. kreeg een andere taak toebedeeld. De S.S. die kort daarvoor was opgericht, kreeg speciale onderdelen die mensen opleidde om dienst te doen in de concentratiekampen. Tevens werden in dit zelfde jaar 1936 de belangrijkste kampen van de S.S. ingericht zoals Dachau, Buchenwald en Sachsenhausen die aanvankelijk werden gebruikt voor politieke tegenstanders. De S.S. was een goed georganiseerde organistie die de kampen gebruikte voor opsluiting en marteling van politieke tegenstanders.
De S.S. had de kampen in drie klasseringen ingedeeld:
Klasse I. Werkkampen met een redelijke toestand
Klasse II. Werkkampen met een slechtere toestand
Klasse III. Vernietigingskampen, Knochenmahlen (beendermolens)
In 1939 werd het aantal kampen op iets meer dan 100 geschat, maar tijdens de oorlog nam dit aantal snel toe. Er kwamen diverse kampen bij voor krijgsgevangenen en kampen voor Joden, zigeuners en homo's. Tevens speciale kampen voor communisten en soldaten van het Rode leger. Tot het eind van de oorlog bleven de concentratiekampen dienen om politieke tegenstanders uit eigen land en bezette gebieden te isoleren maar de meest gruwelijke reputatie kregen ze door de vernietigingskampen.
Op 22 januari 1942 werd tijdens een ontmoeting van diverse vertegenwoordigers van de S.D, de S.S. en Buitenlandse Zaken beslissingen genomen voor het "Jodenprobleem". Grote aantallen Joden waren al geemigreerd en afvoeren " naar het oosten" vond men geen oplossing. Op dit moment werden plannen gemaakt om 11.000.000 Joden te "verwijderen". Speciale kampen werden daarvoor ingericht waarvan de bekendste Auschwitz was. Daar werden aan het eind van de oorlog gemiddeld 6.000 mensen per dag vergast door het gifgas Zyklon B. Deze vernietiging is van tevoren goed georganiseerd en uitgedacht, maar zelfs de Duitsers durfden van de vergaderingen hierover geen notulen of afspraken op papier te zetten. Kampen die specifiek voor de vernietiging werden ingericht waren: Treblinka, Sobibor, Maidanek, Bergen-Belzen, Chelmno en Auschwitz en deze kampen kostten tussen de 4 en 6 miljoen mensen het leven.
De Duitse slachtpartijen in de Sovjet-Unie waren net zo gruwelijk. De krijgsgevangenkampen voor Russische soldaten telden totaal 5.160.000 krijgsgevangenen waarvan er na de oorlog nog maar 1.871.000 in leven waren. 473.000 werden er geexecuteerd en 67.000 ontsnapten. De rest kwam om in deze kampen.
Ook Japan en de Geallieerden kenden concentratiekampen. De Geallieerden gebruikten deze voor gemaakte krijgsgevangenen en de toestand in deze kampen was vaak behoorlijk goed, helemaal in vergelijking met de Duitse kampen. In dit soort kampen waren ziekten en hygiene een groot probleem, maar voor de mensen in deze kampen was de oorlog tenminste voorbij.
De Japanse kampen waren ook verschrikkingen. Japan had het niet zozeer op een bepaalde bevolkingsgroep gemunt maar eigenlijk op elke niet-Japanner. Alle Japanse kampen waren werkkampen met meestal barre omstandigheden en velen vonden daar danook de dood. Tijdens de aanleg van de Birma-spoorweg werden hier ook van dit soort werkkampen ingericht. Van deze spoorweg wordt gezegd dat onder elke biels een dode ligt.
Als je nog meer over de jodenvervolging wilt weten ga dan naar Custom Page 2
|
|
Voor iedereen een andere betekenis.
Voor elk land heeft de Tweede Wereldoorlog een andere betekenis. Voor veel Europeese
landen begon alles in september 1939, met de Duitse inval in Polen. Voor de USSR begon
de oorlog met Duitsland in juni 1941. Voor de Vs was de Japanse aanval op Pearl Harbor
in december 1941 het begin. Voor Japan en China begon het eigenlijk al in 1937, toen
Japan vanuit zijn vazalstaat Mantsjoerije zuidwaats uitviel en zo de Chinees-Japanse
Oorlog ontkende, die duurde tot 1945. China bood weinig weerstand, omdat het te
kampen had met interne conflicten tussen de nationalistische beweging onder leiding
van opperbevelhebber Tsjang Kai-sjek (1887-1975) en de communistische guerilla's van
maarschalk Tsju Teh (1886-1976) en Mao Tse-tung (1893-1976). Ook Europa kende
'oorlogen binnen de oorog'.In Joegoslavie vochten de koningsgezinde 'Chetniks'
aangevoerd door generaal Draza Mihailowitsj (1893-1946) tegen de communistische
'partizanen' van maarschalk (Josip Broz) Tito (1892-1980), maar beide partijen vochten
ook tegen de Duitsers. In Frankrijk dreigden en 1944 botsingen tussen communistisch
en niet-communistisch verzet uit te lopen op een burgeroorlog. In Griekenland gebeurde
dit daadwerkelijk direct na de bevrijding in 1944-1945.
In de Tweede Wereldoorlog bleven er maar weinig landen neutraal, gedurende de hele
oorlog waren enkel Zwitserland, Zweden, de Ierse republiek, Spanje, Portugal, Afghanistan,
Jemen, Nepal en Mongolie neutraal.
Sommige naties vochten aan beide zijden. Italie was een van de oprichters van de As
(Mussolini noemde het Italiaanse-Duitse verbond van 1936 een 'as' waaromheen de
gemeenschappelijke belangen draaiden), maar na overgave aan de geallieerden in 1943
werd spoedig de oorlog aan Duitsland verklaard. Het Franse Vichy (niet bezet) was feitelijk
pro-Duits van 1940 tot 1943. Bulgarije sloot zich in maart 1941 bij de As aan, vocht mee
tegen Joegoslavie, Griekenland en Rusland, maar wisselde van kant in september 1944.
Roemenie speelden net als Hongarije een belangrijke rol bij de invasie in Rusland, maar
streed vanaf augustus 1944 tegen de Duitsers. Finland verloor zijn winteroorlog van
Rusland in 1939-1940 (de Finnen verloren maar een klein stukje van hun land), sloot zich
aan bij de Duitse invasie in Rusland in 1941, maar vocht in september 1944 aan
geallieerde zijde. In het verre oosten verklaarde de door Japan gecontroleerde regering in
Siam (Thailand) en Birma (Myanmar)de geallieerde de oorlog, maar aan het eind van de
oorlog vochten ze mee tegen de Japanners.
De belangerijkste geallieerde mogendheden waren Amerika, Groot-Brittannie en zijn
Gemenebest (toen nog het 'British Empire' met Canada, India, Australie, Nieuwzeeland en
Zuid-Afrika), vanaf 1941 de USSR (die zich niet mengde in de strijd tegen Japan tot
augustus 1945). Bijna alle nog niet genoemde landen sloten zich aan: van Costa Rica en
Cuba, dat de As in 1941 de oorlog verklaarde, tot Turkije, dat dat met zijn oorlogs
verklaring wachtte tot maart 1945. Brazilie en Mexico leverden veel strijdkrachten voor de
geallieerde zaak. Aan hun zijde vochten ook de 'Vechtende Fransen', de 'Vrije Polen', en
mannen en vrouwen die waren ontsnapt uit bezette gebieden die door de Duitsers
waren ingenomen.
Er waren twee belangrijke oorzaken voor de zege van de Geallieerden: de industriele macht
van de VS en de standvastigheid van de mannen en vrouwen van de enorme Soviet-
krijgsmacht. Hoewel lijsten met statistische gegevens deze bewering staven, kunnen enkele
bewijzen hier volstaan (alle cijfers bij benadering).
Op zijn hoogtepunt telde het Duitse leger 10.000.000 manschappen en dat van Japan
6.000.000. De top van de Rusland lag bij 20.000.000, en die van de VS bij ruim 16.000.000.
Duitsland produceerde 119.000 gevechtsvliegtuigen tussen 1939-1945; Japan 60.000; de
VS 272.000 tussen 1940-1945; Rusland 158.000; Groot-Brittannie 129.000. Duitsland
produceerde 43.000 pantservoertuigen; de VS meer dan 90.000; Rusland ongeveer
100.000.Amerika produceerde 8800 oorlogsschepen, waaronder 27 grote en 111 kleinere
vliegdekschepen en 870 torpedobootjagers en escortevaartuigen; Japan maakten nog geen
1000 oorlogsschepen.
Adolf Hitler (1891-1945) inspireerde zijn volk, maar leidde hen tot de vernietging
Zijn aanval op Rusland was een blunder, in grootte alleen benaderd door de Japanse
aanvallen op Pearl Harbor. De gevolgen ervan waren vreselijk. De beste Duitse
commandanten -waaronder veldmaarschalken Fritz von Manstein (1887-1973), Erwin
Rommel (1891-1944), Albert Kesselring (1885-1960) en generaal Heinz guderian (1888-
1954)-kampten met de constante bemoeizucht van Hitler. De Japanse
oorlogsinspanningen leden onder de verbitterde rivaliteit tussen bevelhebbers van
landmacht en marine: eerst generaal Hideki Tojo (1884-1948) kon niet de strakke leiding
geven die nodig was om de oorlogsplannen goed te organiseren; hij 'verbande' zelfs zijn
beste commandant, generaal Tomoyuki Yamashita (1885-1946), naar een onbelangerijke
post in China in 1942-1944, omdat hij in hem een politieke rivaal zag.
Algemeen wordt aangenomen dat de Tweede Wereldoorlog meer dan 50.000.000
levens gekost heeft. (De volgende cijfers in schattingen) Rusland verloor 13.600.000
militairen en 7.000.000 burgers; China 1.500.000 militairen en waarschijnlijk
20.000.000 burgers; Duitsland verloor 3.500.000 militairen en 2.000.000
burgers; Japan 2.600.000 militairen en 950.000 burgers; Polen verloor 600.000
militairen en 6.000.000 burgers waaronder 3.000.000 joden. In Joegoslavie werden
305.000 militairen gedood en 1.400.000 burgers. De VS verloor 292.000 militairen;
Groot-Brittannie 373.000 militairen en 93.000 burgers.
We moeten niet vergeten dat deze statistische gegevens het lijden niet weergeven:
miljoenen mensen waren fysiek of mentaal verminkt, uitgehongerd of dakloos.
Miljoenen hebben vastgzeten achter het 'ijzeren Gordijn' van het communisme in
Oost-Europa dat pas in 1990 werd neergehaald. Miljoenen mensen stierven tijdens
onafhankelijkheidoorlogen, van Indonesie tot Griekenland.
Deze oorlogen waren een direct gevolg van WO2.
De Tweede Wereldoorlog vernietigde echter het geloof van de mensheid dat
ooit de 'vrijheid' en 'democratie' zouden zegevieren, dit omdat zekerheden van
morele en geestelijke vooruitgang naar een perfecte samenleving verbrand werden in de ovens van Auschwitz, begraven onder de ruines van Dresden en weggevaagd door de bom op Hiroshima.
|
